Résumé

Jullie willen vast weten hoe het was in de jungle. Hoe het voelde om in een laagje water anacondas te zoeken, krokodillen te spotten, hoe het voelde om met wilde (!!) rivierdolfijnen te zwemmen en te spelen (!!), hoe het voelde om een Giant Pirana van 10kg op het droge te slepen of dodelijke spinnen en slangen op de foto te zetten of in het regenwoud een echte regenbui op het tentje te horen kletteren... Maar daar ga ik het dit keer niet over hebben

Komende dinsdag ben ik thuis, uitgeput... Uitgeput? Ja uitgeput en vol nieuwe energie. Jullie gingen 4.5 maand lang gezellig naar school en naar het werk en werden automatisch in jullie primaire behoeften als eten en slapen voorzien. Ik heb daar 4,5 maand achteraan lopen jagen in een cultuur onvergelijkbaar met de onze, waarbinnen een taal wordt gesproken die ik niet sprak.

Wa-un ellende!
In een aantal maanden 3 landen doorgekuierd, met het openvaar vervoer. Ruim 8000 km (250+ uur) opgevouwen gezeten in een bus, soms 15 uur achter elkaar, waarbij ik door mijn lengte na een uur al zere knien, rug en nek had, nog 14 uur uit moest zitten in de strontlucht, de ene keer de zweetdruppels weer van het dak naar beneden vielen en de andere keer met -20, ijsbloemen op het raam en een ijzige wind door de bus. Elke nachtbus stond voor mij gelijk aan een nachtje overslaan, waarna de stad van aankomst geen genade kende en er niks anders opzat dan met de backpack op de rug een hostel te vinden en in de tussentijd te zorgen niet beroofd te worden. En nagewezen worden natuurlijk! Jeej...

Of toch niet...??
Toen we op de Boliviaanse hoogvlakte met -20 graden 2.5 uur stil kwamen te staan met een kapotte bus, mijn knieen blauw waren van de pijn en de kou, de chauffeur vuur onder de bus aan het stoken was en een dichte rook de bus binnen kwam, kroop ik onder een naar geiten stinkende deken die ik van een Boliviaans boerinnetje had gekregen. Ik zag door de gordijnen heen een witte was van sterren en realiseerde me hoe gelukkig ik eigenlijk wordt van deze ellende. Het is meer dat het een onbeschrijflijk voorrecht is dit land en de mensen mee te mogen maken zoals het ECHT is. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn!

Zomaar wat herinneringen...
Wat een voorrecht trouwens om te hiken in de diepste Conyon van de wereld, de hoogste actieve vulkaan van de wereld te beklimmen, op 5600m de zon op te zien komen, Piranas te vangen in Ecuador en Bolivia, krokodillen en anacondas te spotten diep in de Amazone, te mogen leren surfen op de Pacific, de gevaarlijkste ´deathroad´van de wereld af te mountainbiken, rond te dwalen in met jungle overgroeide dorpjes waar werkelijk niemand is, in een vliegtuigje over de Nazcalijnen te vliegen, te sandboarden en te sandbuggyen om vervolgens midden in de woestijn met tientallen andere reizigers ademloos de zonder onder te zien gaan en om diezelfde zon op te zien komen terwijl ik in een van de machtig grote tempelcomplexen van Machu Picchu, Kuelap en Choquequirao sta. Enig idee hoe dankbaar je dan moet zijn...

Daarom heeft het behalve een fysieke inslag (ande reten waar de maag het niet mee eens is, slaappatroon, hitte, koude) ook een emotionele inslag. Dankbaarheid gaat namelijk gepaard met schuldgevoel als je kijkt naar de mensen die uit prullenbakken zitten te eten, kreupele mensen die aan je kleren trekken voor wat geld, kinderen die met viezer kapotte kleren aan het werk worden gezet, de mijnwerkers in Potosi, of als je eerst een uur door een sloppenwijk moet rijden met muren van klei en golfplaten daken voordat je in het ´mooie´, rijke, centrum van de stad komt. Ben ik nou zo rijk, of zijn zij nou zo arm

Qua ervaringen, herinneringen, zelfkennis, kennis van de wereld, zelfvertrouwen, vertrouwen in anderen en vriendenkring met fantastische mensen vanuit heel de wereld ben ik de afgelopen maanden in ieder geval stinkrijk geworden.

Mensen, ik schreef dit blog omdat ik zelf de behoefte heb om mijn verhaaltje kwijt te kunnen. Egoistisch dus. Maar ik realiseerde me halverwege dat het helemaal een nobel streven zou zijn als ik met mijn verhaaltjes mensen zou aansporen om zelf een backpack om te binden en zijn/haar eigen mooie herinneringen te gaan verzamelen. Dat zou echt mooi zijn!

Een van de dingen die ik geleerd heb is dat wanneer je iets wilt, niemand het voor je gaat doen. Je hebt zelf alles in de hand. Als je klaagd ben je je gewoon onbewust van het feit dat je zelf de touwtjes in handen hebt. Onwetendheid. En wat een ander denkt is irrelevant, want je speelt zelf de hoofdrol. Daarom als afsluiter misschien een wat karige cheesy klassieker. Make your own kind of music!

Mama Cass Elliot - Make Your Own Kind Of Music
http://www.youtube.com/watch?v=-bAFYirYJP4

Hardstikke bedankt voor jullie interesse. Bart, jij ook bedankt jonge, we hebben het maar mooi meegemaakt, haha

Ik zie jullie weer in het vlakke Nederland, dat land met die kleine bierflesjes die zo ontzettend veel kosten...

Over and out, Peace

Todo es possible, nada es seguro

Todo es possible, nada es seguro!

Hee dat ziet er anders uit dan de jungle van Bolivia! Ja inderdaad wij hebben stiekem onze plannen veranderd. Want in Bolivia geldt het volgende: Todo es posible, nada es seguro! Ofwel: alles is mogelijk, niets is zeker (/veilig)

-*- KLEINE UPDATE ONDERAAN DIT BERICHT

Change of plans
Op het vliegveld van La Paz hadden we eerst alleen 6 uur vertraging naar de jungle, omdat het vliegtuig niet in de jungle kon landen op het plaatselijke weiland aldaar. Todo es possible, nada es seguro!

Toen de vlucht gecancelt was, wilden we naar Uyuni, de grootste zoutvlakte van de wereld. Volgens onze taxichauf konden we de trein in Oruro pakken. Toen we 10 minuten later met geen notie van de plaats van onze backpack in de bus zaten met te veel Bolivianen en te weinig beenruimte, lazen we dat er helemaal geen trein vanuit Oruro vertrok. Todo es possible, nada es seguro!

Stereotype Boliviaanse Bus
Dus vanuit daar de nachtbus naar Uyuni! In de bus zaten mensen met vuurwerk, onze tassen pasten niet in het bagageruim en een zatte verkoper zakte in elkaar na de woorden: Siñoritas y siñññ..zzz. De ellende was weer compleet! De onverharde weg trilde het bagagerek uit elkaar, de gure wind gierde door de bus en de ijsbloemen groeiden weelderig op de ruiten, toen een boerinnetje mije en kleedje gaf voor over mijn knietjes. Wij hadden immers onze junglekleertjes aan. Toen was de bus kapot om 4 uur snachts, -20 graden Celsius, 4000m hoog! Todo es possible, nada es seguro!

De buschauf vond het een goed idee om middels een flink vuur van benzene en takken ONDER de bus de busonderdelen weer te ontdooien. Gevolg: Een dikke zwarte rook in de bus, ik kon Bart amper zien, jankende kinderen, hoestende mensen etc. Maar het werkte want na 2 uur konden we onze weg vervolgen, de zon kwam op, ontdooide de ijsbloemen, de zoutvlaktes in de verte en de eerste zonnestralen raakte mijn gezicht.

Louis Armstrong - What a wonderful world
http://www.youtube.com/watch?v=vnRqYMTpXHc

De zoutvlakte
In Uyuni vriest het dag en nacht, is geen stromend water, laat staan een warme douche, dus even flink inkopen gedaan. Daarna een toertje geregeld bij iemand die wel heel veel wit onder en in zijn neus had zitten.
Op en rond de zoutvlaktes 3 dagen rondgetrokken met een Brasilaan, Israelier, Britse en Amerikaanse. Zout tot zover het oog strekt van 150 dikte, zorgde voor een maan/marslandschap.

Prodigy - Out of space
http://www.youtube.com/watch?v=Di9OBlcCiDk

We sliepen in kleine dorpjes, zagen groene, blauwe en rode meren en groene paarse gele en oranje Bergen en geizers zodat het leek alsof we verschillende planeten bezochten. De laatste dag met -20 barely naked in een waterbron gesprongen en de zon op zien komen. Dan ben je best dankbaar dat er zoiets bestaan als zon, zodat je gezamelijk Norah Jones gaat zingen...

Norah Jones - Sunrise
http://www.youtube.com/watch?v=Dnv9H4IOjuY

Toen we de grens met Chili hadden bereikt waren we in 6 uur weer terug in Uyuni waar we mijn zijn allen een cocktailbar leeg hadden gedronken, zodat enkele mensen tegen hun zin in een dag langer in Uyuni moesten blijven. Wij de volgende dag naar Potosi

De mijnen van Potosi
Hoewel ik het beu ben om over de werelds grootste, hoogste en gevaarlijkste te schrijven, is Potisi de hoogste stad van de wereld. Het is vooral bekend van de mijnen van Potosi, die nog steeds met MIddeleeuwse instrumenten en methoden actief gebruikt wordt.
Met de meest fantastische groep zijn we eerst naar een markt gegaan om hetvolgende te kopen: 11 staven dynamiet (Todo es possible, nada es seguro!) een paar flessen met 96% drinkbare alcohol, sigaretten, coca en wat te drinken voor de mijnwerkers. Een van de gidsen was toen al zo katsbezopen dat hij de bus uitgedragen moest worden. Todo es possible, nada es seguro!

Het bezoek aan de mijnen was fysiek en emotioneel nogal zwaar. Behalve 6x per minuut mijn kop stoten gingen wij tijgerend door gangetjes van 40cm hoog over scherpe stenen, door de stank van giftige gassen en dynamiet, hoestend van de dikke stofwolken 4 niveaus onder de grond, waar de mijnwerkers aan de gang waren. Soms 12 jaar oud, soms 50 jaar oud, maar ze sjouwen allemaal in werkdagen van 8-16 uur per dag, 40.000kg steen naar buiten, voor het schokkende bedrag van 1.50 per dag!! Onmenselijk, hier is echt alles mogelijk, maar niks is seguro.

Toen wij hoestend de loodzware weg naar boven aflegden en men met kolenkarretjes voorbij scheurde, zagen wij het daglicht weer. Maar stil en met kippevel in de nek en in schaamte probeer je te verwerken wat je hebt gezien. Vorig jaar zijn er 45 mijnwerkers om verschillende oorzaken omgekomen. Al s er een hel bestaat....

Michael Andrews - mad world
http://www.youtube.com/watch?v=aVXqNG5GpuI

De stilte werd verbroken door de enorm zware dynamietklappen. We hadden natuurlijk niet al ons dynamiet aan de mijnwerkers gegeven. De grond trilde ervan. Oud en nieuw is voor mietjes. Dus je kunt gewoon dynamiet kopen in de winkels hier. Todo es possible, nada es seguro!

Sucre en Dino´s!
Nu zijn we in de hoofdstad Sucre. Heel mooi, witte gebouwtjes en zelfs groen gras. Das lang geleden. Gister naar een dinosauruspark geweest, waar ze, jawel, de grootste dinosaurusvoetstappenvindplaats van de wereld hebben. We hadden kaartjes gekocht voor een bus, maar die kwam niet opdagen, dus wij naar de plaats waar we de kaartjes hadden gekocht. Die moesten lachen: That bus almost never shows up. Whaha, waarom verkoop je er dan kaartjes voor. Een reden: Todo es possible, nada es seguro.

Ow en we hebben hier zojuist Bossche Bollen gegeten, in Bolivia, met een Mexicaanse... Vrij uniek zeg ik.

Ik heb 30 fotos proberen te uploaden, ook van de mijnen en de dinotracks, maar het lukt gewoon niet met deze computers. Achja, over 2 weken weer snel internet thuis....

Morgen naar de jungle, voor 1.5 week denk, hebben we wel verdient.... Of we morgen daadwerkelijk rondlopen in de Amazone is onduidelijk. Volgens een local:

´This is Bolivia man, it is a third world country...Todo es possible, nada es seguro!´

Wat een heerlijk land....

UPDATE : MET VEEL GELUK AANGEKOMEN IN RURRENABAQUE, DE JUNGLE. HET IS HIER ZOALS IK VERWACHT DAT BRAZILIE ER UIT ZIET. JUNGLE, ZANDWEGGETJES, VEEL MOTORTJES, INEEN DORPJE AAN EEN BREDE RIVIER,IN EEN GEBIED MET DE HOOGSTE BIODIVERSITEIT VAN DEZE PLANEET.
ALLE JUNGLETOURS GAAN NAAR EEN LODGE, EEN HALVE DAG VAREN VAN HIER. WIJ HEBBEN INHET CAFE VIA VIA IEMAND ONTMOET DIE ONS 5 DAGEN (DUS 2,5 DAG DIEP) DE JUNGLE INNEEMT , OP PLAATSEN WAAR NIEMAND KOMT. MET EEN TENTJE HIHIHI. IK ZEG: EEN WAARDIGE AFSLUITER!!

Boliviajajaja!

Zes reacties op mijn vorige bericht! WAT een telleurstelling ;) En ons moedertje wordt allemaal lastig gevallen in de supermarket. Hier ventileren mensen! Het zal wel lekker weer zijn in Nederland, of raak ik echt langzaam in de vergetelheid? Haha even een andere point of view: bedankt voor de reacties mensen! Maar voor straf wat minder fotos dit keer. Al ligt het er ook aan dat ik alle fotos een voor een moet toevoegen op dit barrel van een PC.

Lezertjes, we zijn al een weekje in Bolivia, onze laatste bestemming, Voor ons gevoel zit het er bijna op. Eerst nog een klein stukje Peru te vertellen.

Inti Raymi (Peru)

Inti Raymi is na carnaval in Rio de Janeiro het grootste festival van Zuid Amerika. Cusco werd 24 juni en de dagen ervoor overladen met 200.000 bezoekers. De dagen voor Inti Raymi waren er veel parades, heel de dag door. Het had wel een beetje weg van carnaval, maar dan warmer, grotere flessen bier en spaans als voertaal, in plaats van het vertrouwde Brabants. De 23e was het savonds helemaal gekkehuis, met een optocht van 270 groepen, als Inca verklede, vuurspuwende Peruvianen.

Met Inti Raymi werd door de Inca´s de terugkomst van de zon gevierd (het is hier hartje winter). Dus met zijn allen naar de zonnetempel voor een toespraak van de Inca (koning). Daarna naar het grootste plein van Cusco voor allerlei heilige aangelegenheden en daarna de berg op richting Sacsyhuaman, de tempel boven Cusco. Daar was het vooral flessen gooien geblazen, gevolgd door een regen van stenen, omdat sommige mensen opstonden en daardoor het zicht van anderen belemmerden. Daarom maar even een ander plekje gezocht, vanwaar wij goed konden zien hoe een lama geslacht werd als offer voor de zon.

Na het feest nog 3 dagen de tijd genomen om afscheid te nemen van de familie van Fernando (zie vorig verhaal) en onze vele andere vriendjes en vriendinnetjes in Cusco. Toen tegen onze principes in het vliegtuig naar La Paz in Bolivia. Door stakingen was het namelijk niet mogelijk de bus te pakken.

Bolivia!

Met natte oogjes zagen we vanuit het vliegtuig de Peruaanse grond onder ons steeds kleiner worden. We vlogen -omdat die bergen hier zo ontieglijk hoog zijn - tussen de besneeuwde bergtoppen, over Lake Titicaca, om vervolgens een uur later op het hoogste vliegveld van de wereld (4000+m) in La Paz te landen.

Dan stap je uit in de ijle lucht en zijn er nog bergen die hoger zijn dan het vliegveld. Een taxiritje naar het centrum liet zien dat Bolivia wéér armer is dan het vorige land. Dat werkt als een weegschaal. Aan de ene kant maakt het dat goedkoper voor ons. Aan de andere kant een stuk smeriger, meer criminaliteit, minder kans op een warme douche en door minder hygiene meer kans op enkele uren per week meer toiletbezoek. Een opoffering die weg graag maken. Na 3 dagen Bolivia en een discussie met een Boliviaanse meneer omdat wij beweerden dat zijn klok niet goed stond, bleek het dat hij gelijk had en het in Bolivia een uur later is dan Peru...

Deathroad
Vanaf La Paz een bezoekje aan Deathroad geregeld. Deathroad is de gevaarlijkste weg ter wereld, simpelweg omdat deze weg de meeste doden heeft geeist. Toen er nog verkeer overheen ging, ging het over 100den mensen, maar nu zijn er slechts 20 mountainbikers om het leven gekomen, omdat ze de afgrond in gefietst zijn. Tijd voor ons om dat risico ook maar eens te nemen. De afdaling van koud (4800m) naar warm (1300m)...

Prodigy - Firestarter (http://www.youtube.com/watch?v=wmin5WkOuPw)

Slechts twee woorden gingen door me heen tijdens de afdaling: ´Jesus!´als ik tijdens het fietsen even de afgrond in keek en ´waarom??´ op de momenten dat we volle vaart een meter langs de afgrond onder watervallen doorfietsten. Bij ons in de groep was er maar1 iemand gevallen, maar wie knijpt er dan ook alleen zijn voorrem in... Na een pint, een buffet en een duik in het zwembad de bus terug naar La Paz.
In La Paz naar de kapper geweest, omdat ik heel de dag met mijn matje zat te spelen en mijn petje niet meer paste. Ik gezegd dat er maar een klein beetje vanaf moest. Toen hij mij als een opgeschoren lesbie (jaja nederlands caberet) de zijkanten en mijn matje al te pakken had, vroeg hij me: je wilde er niet te veel vanaf he...?

Lake Titicaca
Vanuit La Paz de bus naar Copacabana, aan het Titicacameer. Dit is het hoogst bevaarde meer ter wereld. Jaja, Bolivia is bekend als ´highest everything´.Volgens de Inca´s is hier het leven ontstaan en de zon geboren. Voor ons de de gelegenheid om een bezoek te brengen aan het eiland ´Isla del Sol´. Onze drift om een keer goedkoop te overnachten zorgde er voor dat we voor 1,52 euro bij een arme familie belanden. Die dag de zon onder zien gaan in het Titicacameer en de volgende dag op zien komen. We moesten vroeg op om naar de andere kant van het eiland te wandelen. IJskoud, en met boterhammetjes op zak begonnen we onze tocht.

Paul Weller - Wild wood (http://www.youtube.com/watch?v=XcaCwKvMyfs)

Het bijzondere aan dit hoge meer is dat je kleurtjes ziet die je nog nooit gezien hebt. Misschien komt het door de hoogte of de sterke zon. MOeilijk uit te leggen, Mooie vergezichten. Alleen hier alweer 200 fotos gemaakt. We vermoeden dat Bolivia ook best mooi is!

Weer terug in La Paz
Nu zijn we voor de 2e keer, en voor de een na laatste keer, voor een paar uurtjes in La Paz. Morgen vertrekken we, wederom met het vliegtuig, naar Rurrenabaque. Tja, voor 50 euro in een uur, of 20 uur in de bus zonder toilet. We hebben al veel verhalen gehoord over Boliviaanse busritten, van poep in het gangpad, tot bezopen chauffeurs en 12-jarigen chauffeurs en combinaties daarvan. Achja, tis wal goejekoop! Vanaf Rurrenabaque gaan we 3 dagen naar de Pampas, vanuit een boot krokodillen, luiaards en anacondas spotten. Daarna een aantal dagen naar Madidi, een park in de amazone met de hoogste biodiversiteit van deze planeet. Veel planten en diertjes dus. Als dit net zo mooi wordt als de jungle in Ecuador, wordt het gagarandeerd huilen als we er weggaan. Achja, het is dan...

.....of het is over 24 dagen als dit avontuur ten einde is en we vanuit La Paz richting Nederland komen... *snik*

Compleaños, Machu Picchu en San Pedro

Beste lezers!

Nog steeds zitten wij met onze goddelijke lichamen in Cusco. Deze ongelooflijke stad biedt ons iedere dag parades, feesten, en bandjes die over straat zwalken in traditienele kledij, schaamteloos valsspelend zoals je nog nooit iemand vals hebt horen spelen. De overdadige hoeveelheid Amerikanen en Europeanen zorgt er voor dat het uitgaansleven iedere avond gekkewerk is. Daardoor ontmoeten we iedere dag weer mensen, en maken we steeds nieuwe vrienden.
Het is jullie duidelijk niet ontgaan dat ik jarig ben geweest. Ik ben 2 uur bezig geweest berichtjes te beantwoorden... Dank daarvoor.
Jullie willen vast weten met wat voor stouts ik de afgelopen 1.5 week ben bezig geweest:

Jungletrail en Machu Picchu
We zouden in 4 dagen naar Machu Picchu gaan. ´s Ochtends waren we net optijd terug van het uitgaan om optijd aan de tocht deel te nemen! Goed brak, zonder slaapen met 3 luidruchtige Amerikanen 5 uur in de bus. Wat een ellende. Die dag stond ´alleen´ 65km mountainbiken op het programma. Omdat dit downhill was, waren we meteen wakker!

Het fantastische landschap veranderde omdat we keihard naar beneden gingen vaneen koud rotsachtig maanlandschap in een jungle met bananenplantages en kleine dorpjes van huisjes met golfplaten daken. Als eerst beneden gekomen een lekkere fles bier besteld (die hier allemaal 1.1 liter geel vocht bevatten. Het slapen geschiedde met zijn 50en in een hok met 1 douche.

De volgende 2 dagen bewandelden wij de paden die 500 jaar geleden voor het laatst bewandeld werden door de Inca´s. We vermoeden dat zij hun paden zo neerlegden dat het zo gevaarlijk mogelijk was, met zo diep mogelijke afgronden en zo indrukwekkend mogelijke vergezichten.

Onderweg coca-velden, wilde ananas, koffie, mango en bananen. Savonds lekker chillen in een hotspring, pint erbij en lekker lekgestoken worden door muggen. Ik vermoed dat toch zeker een van de 30 muggenbulten op mijn rechterkuit Dengé of Malaria moet bevatten. De laatste uurtjes van de derde dag liepen we over het spoor van een trein, richting Aquas Callientes, af en toe de berm in springend, omdat er een trein aankwam afgeladen vol mietjes en rijke Amerikanen die niet willen lopen.

Mijn verjaardag!
Om 04.00u ging de wekker. Nadat ik gefeliciteerd werd door Bart, trapte ik de Yankees uit bed en begonnen wij onze wandeling naar Machu Picchu. Erg bizar, snachts zoveel mensen op de been. Het had nog het meeste weg van avondvierdaagse gecombineerd met bedevaart. Samen met een van de Amerikanen ben ik in 40 minuten naar boven gerend, waar normaal 1,5 uur over gedaan wordt, zodat we als een van de eerste 10 bij de ingang stonden.

Toen om 6.00 de poort openging was er dan ook alleen maar plaats voor kippevel. Tijdens een rondleiding op Machu Picchu toverde Bart slingers en een blik bier uit zijn tas. Kort werd een compleanos feliz (langzaltieleve) ingezet. Heel de rest van mijn verjaardag in de zon doorgebracht op Machu Picchu.
KOrt, mislukt filmpje:
http://www.youtube.com/watch?v=LMmfqYlLJA8

Tenslotte gesloopt teruggelopen naar Aguas Callientes, om daar de trein en een bus naar Cusco terug te nemen

San Pedro
Vanaf het begin van onze reis horen wij verhalenover de heilige San Pedro kaktus, die door sjamanen uit deInca en Pre-incaculturen werd ingezet als hallucinerend middel om één te worden met de natuur, kennis te vergaren over jezelf en alles om je heen, het verleden te begrijpen en de toekomst te zien. San Pedro is vernoemd naar Petrus, die de sleutel van de hemel in zijn bezit heeft. Goeie naam....
Omdat onjuist gebruik de dood ten gevolg heeft, blijven wij hier natuurlijk met onze handjes vanaf, mocht het niet zo zijn dat er in Cusco sessies worden georganiseerd om het onder begeleiding van een sjamaan te gebruiken. En dat hebben wij gedaan.
36 Uur van te voren niks eten is niet eenvoudig in een stad als Cusco. Je reukorganen worden sterker, elke 10 seconde staat er iemand met een menukaart voor je neus en op straat staan ze vrolijk vlees te bakken.
Goed, sochtends zwak van de honger met 3 schatten van Amerikaanse meisjes met een taxi de bergen in, naar het huis van de sjamaan. Na een kort gebed om de geest van San Pedro en Pacha Mama (moeder aarde) te bedanken, kloekten wij, zittend in kleermakerszit in het zonnetje, de groengele substantie naar binnen die qua structuur nog het meeste weghad van rauwe eieren. Wat de 12 uur daarna gebeurde is even moeilijk te beschrijven als persoonlijk, maar wie geinteresseerd is, zal ik het thuis met liefdevertellen. Voor 1 dag klopte alles, was alles perfect en begrijpbaar.

Moest even aan dit nummer denken!
Roger Glover - Love is all
http://www.youtube.com/watch?v=oADfmYQWmW8

Daarna in het tuinhuisje van de sjamaan een vreetkick en onder de dekentjes nagenieten met dit nummer:

Jeff Buckely - Halleluja
http://www.youtube.com/watch?v=HKnxmkOAj88

Savonds zijn we met zijn allen gaan eten in een restaurant, wat een schandalige vertoning was, omdat we ons nog niet helemaal thuisvoelden in onze fysieke lichaampjes.Peru is ZOO verschrikkelijk mooi mensen.

Onze peruaanse vrienden
Een tijdje geleden hebben wij met uitzicht over heel Cusco kennis gemaakt met Fernando, die met zijn vrouw en twee kinderen door Peru trekt als sierradenmaker.Zoon Fernando van drie jaar, wil later Inca worden.
We zijn een aantal keer gaan praten met deze bijzondere mensen. Gister zijn we bij ze gaan eten. Erg ontroerend. Ze leven in een kelder, niet groter dan mijn slaapkamer met een bed en 1 gaspitje. Toen ik sochtends met Paola aan het afwassen was, was er geen stromend water, en was Fernando nog snel wat sierraden verkopen, omdat ze anders het eten niet konden betalen. In hun kamer, zonder ramen en vochtplekken speelden we de zoon en de dochter, kookten we en werd ons geleerd hoe we armbandjes moesten maken. We hebben ze een foto gegeven waar de familie met ons opstaat. Que chevere!´ riep Fernando, we gaven zojuist de eerste foto waar ze met de hele familie op stonden....Helemaal helemaal niks hebben en toch willen delen, het spijt me, maar daar kan je je als Nederlander niks bij voorstellen. Peru is mooi....

Spaans gaat steeds beter. Vanmiddag zat ik wachtend op een date in het park, komt er een vrouw volledig in klederdracht een praatje maken. Dat ging vrij goed, maarja: na 5 minuten moest ik iets van haar kopen wat ik wijgerde. Toen was ik natuurlijk een Amigo malo!

Inti Raymi
De reden dat wij nou nog steeds in Cusco zitten is tweezijdig.Degrootste reden is omdat 24 juni, en de dagen in aanloop daarvan het grootste feest van Peru plaatsvindt. Er worden ritueel lamas geslacht en vooral veel pintjes gedronken. Nu is het iedere dag al ongeveer zo druk op straat:

Deandere reden is dat de bussen staken, omdat de overheid van Peru 35 indianen heeft doodgeschoten die hun stuk jungle niet af wilden geven.

Na Cusco gaan we meteen door naar Bolivia, voor nog maar 1 maand!!
Ik houd jullie op de hoogte!!
Evert

Vanuit de Navel van de Wereld

Een berichtje vanuit Cusco - Oude hoofdstad van Inca´s, het centrum van het Rijk der Vier Windstreken.

Evert wenst zijn maatjes veel plezier op DefQon 2009. Ik hoop dat jullie goed weer hebben. Laat Waspik weer trots zijn!

Het begint nu echt frustraties op te leveren dat ik slecht kan overbrengen wat wij hier heel de dag doen. Daardoor worden de verhalen langer en voor jullie dus saaier. Maar ik ga mijn best doen! Langzaam maar keihard begint het ontieglijk logisch te worden dat de oude culturen de natuur aanbaden entot God verhiefen. Het is hier zo immens, dat de Franse alpen ineens in een schoenendoos lijken te passen.
Deze jongen is bijna jarig! Voordat ik 23 wordt heb ik nog een aantal leuke dingetjes gedaan, zoals over de Nazcalijnen gevlogen, door de diepste canyon van de wereld gelopen, condors gezien, steden bezocht en allerlei Inca-tempels.

Nazca
In de woestijn nog even met wat Engelsen cocktails weggetast en op weg naar Nazca, waar een klein vliegtuigje voor ons klaar stond. Terwijl er achter me stevig doorgekotst werd, zat ik naast de piloot te kijken waar hij naar toe wees, want mijn Spaans is nog niet wat het moet zijn. Onder me de figuren van bomen, een kikker, honderden lijnen, diehoeken, kolibries en een astronaut (!!) in de steenbodem gekrast. Dit was er eentje die al heel lang op mijn lijstje stond!

Met beide beetjes op de grond op weg naar een begraafplaats, waar ze begraven niet al te letterlijk namen. Overal lagen tientallen mummies open en bloot in de woestijn. Botten. schedels, stukken katoen en haar. Because the government doesn´t care... Met een bedorven eetlust nog even naar een gouddelverij.

Het diepste dal van de reis
In Arequipa rondgedwaald door een erg mooie stad. Vooral van de stad genoten, waar je overal op een dakterras in de zon voor weinig geld veel voedsel kan verorberen. Als ik het niet heb over onze kleine cultureel verantwoordeuitjes dan kan ik het alleen hebben over het feit dat we pintjes gedronken in de zon en wat rond hebben gelopen in de stad, met de 6000+m hoge vulkaan Misti op de achtergrond.

Arequipa is uitvalsbasis voor een tochtje naar de diepste canyon van de wereld (onlangs weer vastgesteld met 4000m). Wij ook een tweedaagse trip geregeld natuurlijk!

Daar stonden we dan, met onze teentjes aan de rand van de canyon, meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon, conders die cirkelden boven ons hoofdje en ruim een km beneden de rivier. Het feit dat we de volgende ochtend bovenaan de canyon pas ontbijt kregen zorgde er voor dat wij de klim van 1200m in 2 uur en een kwartier hadden afgelegd.

De Navel van de wereld
Nu zitten we in Cusco, wat volgens de Inca´s de navel van de wereld is. Tegenwoordig is het echter Gringo-HeadQuarters... Wat lelijk zeg, alleen maar backpackers op straat. Na 5 seconden buiten te zijn renden 2 vieze schoenenverkopers, 2 masseuses, een manke vrouw met een zieklammetje en een gladjanus van een restaurantpropper op ons af. Verschrikking!
Dat toerisme hier hoogtij viert heeft een redden. Deze stad is als geen ander! Fantastische straatjes, mooie gebouwen, zonnetje, terrasjes en toeristische trekpleisters als Machu Picchu op steenworpafstand. Voor de gemiddelde Waspikker wel lastige namen hier. Even een woordenlijstje:
Machu Picchu: de grootste trekpleister van dit continent, een groot Inca-complex in de Andes
Sacsyhuaman : Incacomplex buiten Cusco
Choquequirao: Net als Machu Picchu, maar dan 4x zo groot en er komt geen hond!

Owkee, eerst dus naar naar Sacsuhuaman (Waspikkers: je spreekt het uit als sexy woman!) samen met twee Amerikaanse dames. Vanuit de Cusco er naar toe gelopen. Na een kwartier zaten we ineens op een paard naar een of andere karige ruine en heel die Sacsyhuaman niet gezien! Flink afgezet dus! Maar wel gelachen en de volgende dag nog even terug gegaan. Mooi uitzicht over Cusco.

Choquequirao- A 45 degrees dance with the devil
Het was even zoeken, maar we hebben het geregeld. Een gids, een ezel, iemand die ezels kan besturen en tent en kookmateriaal. Aan de vooravond werd ons nog even verteld door onze gids a.k.a. smurf a.k.a. gidsje (22j, 1.50m, V) dat dit de zwaarste trekking in de omgeving was. Ze moest eens weten wat haar te wachten stond, hihi.
Zonder slaap (eigen schuld, veelste gezellig) .....

Herinnering: M.I.A. - Paper PLanes (http://www.youtube.com/watch?v=08KMCF6k1js)

......moesten we 19 kilometer afdalen in de bloedhete zon. Onze hoofdjes klapten bijna uit elkaar en onze huid kon je er af stropen. Om de volgende dag (een klim van 1700m) een ontmoeting met de duivel te voorkomen, zijn we om 04.00 opgestaan. Vanaf toen hadden Bart en ik de touwtjes in handen. Al coca kouwend zijn wij in 3 uur en 15 minuten naar boven gerend. Vanaf dat punt was het nog een paar uur vlak lopen. Maar eerst wachten op onze gids, die kon het allemaal niet bijhouden. Waarom Evert, doe je dit in godsnaam. Hoe haal jij hier voldoening uit?
Nou....bij Choquequirao was het ontieglijk warm, maar welke kant je ook opkeek, overal kreeg je kippevel. Dit sloeg echt nergens op. Helemaal bovenaan op een berg, op een afgrond van 1700m, waar twee valleien elkaar kruisen, met onderin een fel groenblauwe rivier, huisjes tussen het groene gras, conders boven het hoofd en op de achtergrond een besneeuwde top. J.R.R. Tolkien en J.K. Rowling kunnen het mooi verwoorden, maar zo mooi als dit kunnen ze het niet verzinnen.

Vanaf hier was de wandeling twee dagen terug (1700m omlaag, 1500m omhoog, 30km rechtdoor) Wij hebben het echter in 1 dag gedaan. Ons arme gidsje. Als een klein Ewokje uit StarWars liep ze achter ons aan. De laatste dag heeft ze een paard gehuurd omdat ze niet meer kon. Kon ook niet anders, het is gewoon constant traplopen in de bloedhete zon. En wij, in 45 graden celcius, 45 graden stijl omhoog en omlaag gerend. Nou wij zijn ook helemaal kapot gegaan. De man van de ezel en een andere gids hadden groot respect dat wij dit in 3 dagen konden .En terecht natuurlijk!!

Wat er op het programma staat
Nu zijn we terug in Cusco, om wat uit te gaan met mensen die we along the way hebben ontmoet. 12 Juni beginnen we onze Jungle-trekking, zodat we op mijn verjaardag, op 15 juni, sochtends de zon op zien komen op Machu Picchu. Met gepaste terughoudenheid beginnen we aan deze tocht, want zo mooi als Choquiquirao wordt het niet.

15 juni zijn jullie savonds allemaal welkom bij Indigo of Mama Afrika (he Bertje) om een lekkere Peruaanse pint te nuttigen op mijn verjaardag in downtown Cusco. Neem je zwemspullen mee, je wordt thuisgebracht!

Ik zeg alvast: Proost!
En voor degenen met minder budget. Ons moederke wil vast ook wel bezoek die dag. Dat is den keen iets goeiekopere oplossing!!!

The Story continues ... vanuit de woestijn!

Sinds het laatste bericht weer zo´n 700 km afgelegd. Tijd voor een update!

Beginnend met een peruaanse klassieker:
Bareto - ya se ha muerto abuelo
Klik Hier

Hoe het afliep met ons laatste avontuur...
De klim van de 5750 meter hoge Pisco kon ons evenwel van ons leven beroven, of on seen enorme egoboost geven. De avond van te voren klimmateriaal gehuurd (25kg, zwaarder dan mijn normale backpack) die we sochtends in de taxi gooiden op weg naar de voet van de indrukwekkend hoge besneeuwde Pisco. In eerste instantie werd ons de entrée van het national Park geweigerd, omdat klimmen zonder een gids te gevaarlijk was. Onze Hongaarse vriend kwam met een verzonnen verhaal zodat we het park binnen mochten.

Tegen 4 uur bereikten we zonder problemen de refuge op 4800m. De vorige keer werden we allebei hoogteziek op deze hoogte, maar nu heerlijk geslapen op de vloer. Vanaf nu kan ik vrij kort zijn.

Om 23.30 de wekker en we vertrokken met coca in de wang in zware sneeuwval en mist, zonder gids of het idée van de geode richting, met overall om ons heen het geluid van lawines. Van 04.00 tot 06.00 zo hard lopen verdwalen, dat we, toen het licht werd, bij een verkeerde berg stonden. ´Iets´ heeft er waarscijnlijk voor gezorgd dat we de berg niet hebben gevonden, zodat we niet onder een lawine bedolven waren. De kans van verdwalen is namelijk net zo groot als backpacken met een dag zonder bier.

Lima in de hoogste treinrit van de wereld.
Just Jack - Stara in their eyes
http://www.youtube.com/watch?v=pwdx3xh1peY

In Huaraz afscheid genomen van lieve mensen en op weg naar het 8 miljoen inwoners tellende Lima. Wat een ontieglijk grote stad met tanks en machinegeweren als bewaking. Even een paar dagen als westers geleefd: Winkelen, eten bij MacDonalds en veel naar de bioscoop. Iemand probeerde tot 2 keer toe iets uit mijn tas te stelen, maar ik had de karige rat door!
In Lima vertrekt 1 keer per maand de historisch hoogste treinrit van de wereld. In 12 uur van zeeniveau tot 5072m. Die treinrit was hartstikke mooi, en maar 1 keer ontspoort, wat niet slecht is.

Hele mooi vergezichten, een zustertje mee voor de hoogteziekte en gezellig bier drinken op de laatste wagon met de haartjes in de wind. IN huancayo aangekomen bleek daar behalve onszelf als circusartiesten voor de locale bevolking niets te bekennen. We moesten weer met de bus terug naar Lima en toen meteen de bus naar het dorpje Pisco. Onderweg besloten toch maar naar Ica te gaan, of toch maar naar Huancachina. Zo gaat het met onze reisplannen.

Pinguins en zeeleeuwen
Vanuit Huancachina een tourtje geboekt naar Islas de Ballistas. Normal regel je dat vanuit Pisco, maar daar was een aardbeving geweest. Op de Islas diertjes gespot: Duizenden vogels (voor guano-productie), pinguins en zeeleeuwen die een meter voor de boot voor je uitspringen en met zijn honderden liggen te zonnen en te schreeuwen. Super mooi. Stomme lul als ik ben, geen accu meegenomen voor mijn camera, dus geen fotos gemaakt. Bart wel! Heel erg vet om op 1 dag in de woestijn te zitten, pinguins te zien en daarna weer aan het zwembad te liggen

Drunense Duinen is voor mietjes!
Want ja beste mensen, we zitten nu midden in de woestijn, in een oase (Huancachina) die ook achter op het 50-SOL biljet staat. Het is zo klein dat er maar een paar restaurants zijn en een paar hostels, met zwembad! Zwaar surealistisch om te zwemmen met het uitzicht op 10tallen meters hoge woestijnduinen. Eergister de zon onder zien gaan op de top van een duin. Prima landschapsdesigners hier in Peru! Ik ben benieuwd waar ze al dat zand vandaan hebben gehaald om dit aan te leguen... Wat een view!

Het feit van de locatie in de woestijn en gecombineerd met de consumptie van Tequilla, Pisco Sour en Cuba Libre zorgde voor een uitgedroogd lichaam sochtends. Budgetbackpackers als we zijn wisten we dit te behandelen met een vers sapje, muziekje en en duik in het zwembad.

Zandhappen op een sandboard
Heftig muziekje erbij - Rammstein - Sonne
http://www.youtube.com/watch?v=mfHlA3fmJG0

Gistermiddag met een sanbuggietje op stap geweest! Verkleinwoorden zijn NIET van toepassing (behalve het mafkeesje achter het stuur)! Je kunt je voorstellen dat als je 80 meter stijl omlaag rijdt en gas bijgeeft, je maag een keer omdraaid. En dan het sandboarden.... De eerste heuveltjes als een ware snowboarden staand afgedaald. Bij andere heuveltjes echter, had je arendsogen nodig om iemand beneden te zien staan. Zo stijl was het. Met het buik op het board in lichtsnelheid naar beneden, bidden dat je niet omslaat, dat was echt een enorme kick.

Meer adrenaline kun je niet krijgen voor 7.50 euro. Hier een filmpje dat Bart in volle snelheid over de kop slaat:
http://www.youtube.com/watch?v=9uqTASCVqWs

Daarbij de zon, het landschap, ongelooflijklijk. Maarja onze buggy moest natuurlijk weer zonder benzine komen te zitten... Het werd donker, koud, en maar wachten. Weel weer een ervaring natuurlijk, maar het koelt flink af savonds in de woestijn. Daarom maar een dagje bijgeboekt hier in de oase

What else!
Morgen staat om 12.30 in Nazca een 4 persoons vliegtuigje klaar. Een Chessna! Om ons over de Nazcalijnen heen te vliegen. Dit wil ik al lang, en morgen is het zover. Vanuit Nazca de bus naar Arequipa, daar spreken we elkaar weer verder!

Cordillera Blanca!

Life is either a daringadventure or nothing!

- 2 fotoseries en 2 filmpjes dit keer! -

Muziekale begeleiding:
Coldplay - Don´t panic
Groen als gras van All Stars

De Cordillera Blanca is op de Himalaya na met meer dan 20 toppen van meer dan 6.000m, de hoogste bergketen ter wereld! En wij zitten er midden in. Net een 4 daagse trektocht achter de rug, met ongelooflijke vergezichten en ongelooflijke mensen. Maar dit verhaal begint in Trujillo, de een na grootste stad van Peru.

Trujillo
De paar dagen die we in Trujillo doorbrachten hadden voornamelijk te maken met de tempels van ChanChan en de tempel van de Zon en de Maan. Veel rare mannetjes op straat met pistolen die ons vrouwen wilden aanbieden. Zielige figuurtjes. Maar toen gebeurde het! We maakte kennis met de Peruaanse heren Salsa en Luigi, die beide een tijdje in Nederland waren geweest. De eerste uren waren ontieglijk gezellig, uit de volle borst Nederlandse klassiekers zingend, met de sterke drank Pisco in onze knuisjes. De andere uren zijn we echter vergeten, want de eerst volgende herinnering is dat we wakker werden in ons hostel. Bart in de douchebak en ik op bed. Hoe gezellig was het? Zie dit filmpje en Oordeel zelf:
Deze helden gaan we zeker terugzien in Nederland.

Huaraz en de Cordillera Blanca
Welke kant je ook opkijkt in Huaraz, overal zie je sneeuw. Dit zijn we gaan verkennen door een vierdaagse trektocht genaamd Santa Cruz. We waren met 3 fantastische lieve dames uit Engeland, een brede kale Hongaar met de flauwste humor, een jonglerende Oostenrijker, twee Koreanen die op huwelijksreis waren, een kale Oekrainer, vier pakezels, twee Peruanen die alles verzorgden en een gids.

HIER HET FILMPJE
MOVIE OF SANTA CRUZ

De eerste dag was het vooral kennis maken met elkaar, rustig wandelen en de vergezichten in ons opnemen. Al snel bleek het dat we te maken hadden met een leuke groep. Toen we in het eerste kamp kwamen waren onze tenten al opgezet, met 1 grote tent waar we konden eten. Snachts was het zo koud dat we al onze kleren aan moesten trekken en de slaapzak boven je hoofd moest sluiten.

Sochtends gingen de Koreanen naar huis, wegens hoogteziekte. De tweede dag was het zwaarst, omdat we van 3500m, moesten klimmen naar 4750m. Op deze hoogte vierde euforische stemming hoogtij. Onze prestatie werd dit gevierd door verschillende handshakes en knuffels uit liefde voor elkaar. Omdat er vollop coca eenwezig was (waar cocaine van gemaakt wordt, maar uitstekend tegen hoogteziekte) werd dit in grote mate geconsumeerd. Even jongleren met een Oostenrijker op bijna 5km hoogte is ook wel leuk.

We sliepen op 4250m, waar we -heel bijzonder- een maanopkomst hebben meegemaakt, tussen de andere 100.000 sterren. De oekrainer stond in zijn tent toen een stier zijn tent omduwde en een Engelse moest voor een soortgenoot vluchten toen ze de plaatselijke buitentoilet bezocht.
De hoogte zorgde er voor dat we met onze jas aansliepen de tent de volgende dag bevroren was. Na het ontbijt vertrokken we vrolijk in ons shirtje, De rustige wandeling langs tal van meren zorgde ervoor dat we de 3e nacht allerlei flauwe spelletjes deden die tot ver in het dal te horen waren.

Het slapen in de kou op de harde vloer, tandenpoetsen in een koude beek en de soms loodzware tocht enkilometers klimmenheeft ons vanalles opgeleverd. Ik heb in de Andes, naast een kabbelend riviertje en uitzicht op een waterval en besneeuwde toppen in het zonnetje lekker zitten filosoferen met Britse met shared interests, we hebben de zon onder zien gaan en op zien komen en met beperkte middelen heerlijk gegeten.

Savonds met dezelfde groep uitgegaan en stomme dansjes gedaan. Ow, en het is zo ver: Een Engelsedame was zo vriendelijk mij de beginselen van Salsa te leren. Vanavond nemen we afscheid van ze. We blijven hier nog wel hangen, want we betalen 2.5 euro voor een bed en het is hier mooi.Ennehh wezijnop een stom idée gekomen. Je kunt in 3 of 4 dagen de 5750m hoge berg Pisco beklimmen met een gids. Wij gaan het echter met zijn drieen zonder gids in 36 uur proberen. Morgen materiaal huren (icepicks en touw enzo)en VAMOS! Slecht idee, beetje gevaarlijk, maar als je niks probeerd kom je nergens. ZIE ONS PLAN:

Life is either a daringadventure or nothing!

De eerste stapjes in Peru

Donderdag 23 april om 13.05 bevestigde op de grens met Peru het harde geluid van de stempel in ons paspoort op brute wijze dat er een einde is gekomen aan onze reis in Ecuador. Het einde van een cirkel betekent het begin van een nieuwe, als je tenminste je pen niet van het papier afhaald. En dat hebben we niet gedaan. De volgende cirkel heet Peru. Een immens grote cirkel, die hopelijk evenveel perfectie in zich meedraagd als de vorige.

Genoeg Poezie. Het is veel te lang geleden dat ik heb gerapporteerd!.

Vanuit Cuenca zijn we door Loja naar Peru gegaan. In Ecuador nog snel schoenen gekocht, de grootste maat die ze hadden. De drie schoenenverkoopsters wilden, na het maken van 20 foto´s, met ons gaan dansen, maar dat leek ons niet wijs. We hadden een andere missie: ¨Het eten van cavia¨. Een joekel van een cm of 25 verscheen op ons bord inclusief hoofd, nieren en pootjes en een huidje als leer.

Peru!
We zijn nu dus in Peru. Even kort de verschillen. We zijn nu van de Gringo-trail af. Dat wil zeggen, geen andere backpackers meer. Mensen zijn niet gewend aan 2 meter lange blonde goden die geen spaans spreken. Er kwam in Piura een optocht voorbij van 400 personen die allemaal van slag af waren dat we stonden te kijken, fotos van ons maakten en de bandjes begonnen vals te spelen. Peru is veel armer, houten hutjes, modder, kippen en varkens, krottenwijken.IEdere dag worden er pogingen gedaan om ons op te lichten met vals geld enzo. Maar de meeste hebben we door. Vanuit Puira dwars door een woestijn richting Chiclayo. Zoals het woord woestijn doet vermoeden was het daar enorm heet.

Een bezoekje gebracht aan de heksenmarkt, waar ze allerlei lama-embryos, dode kakatoes in plastic zakjes, halucinerende cactussen en wierrook verkoopten. Wij flink aan het handelen geweest natuurlijk! Ik heb perongeluk wang van een of ander dier gegeten.

Cultureel verantwoord
Vanuit Chiclayo naar Sipan gegaan, waar de gelijknamige Lord van Sipan ligt. Dat is de Toetachamon van Amerika. Veel goud, schatten en een koning dus. Ook naar Tucume geweest, waar 26(¿) paramides waren. Vanuit daar richting Chachapoyas, maar dat had nogal wat voet in aarde, omdat het regentijd is. De weg waar we over moesten gaan was al een week afgesloten, wegens landslides. De bus liep natuurlijk ook vast snachts. Na 12 uur waren we in het dorpje Chachapoyas, dat omgeven wordt door verschillende archeologische hoogstandjes.

Onze 4 daagse trip
Chachapoyas is denaam vaneen dorp en ook de naam het indianenvolk wat hier rondloopt en de dienst uitmaakte voor de Inca´s dat deden.. Vanuit het dorp hebben we verschillende Chachapoyas-sites bezocht in een vierdaagse trektocht door de bergen met gids.De eerste dag naar beelden gaan kijken die leken op de paaseilandbeelden. Toen liep de auto al vast zodat we een paar uur moesten lopen naar een vallei, waar 1 huisje was waar we gingen slapen.

De tweede dag liepen we door het cloudforrest (wauw!) waar we naar 4 uur lopen het pad afmoesten om naar een ´site´ te gaan, waar 3000 huizen waren. Helemaal overwoekerd door de jungle. In ieder huis is minstens 1 mummie en allerlei potten enzo. Archelogisch onderzoek is hier nog niet begonnen. Heeel indrukwekkend zo in de amazone, beetje mistig, jungle, dierengeluiden. Ik zou er op dat moment voor tekenen als 3 van de 4 personen het zouden overleven. Zo glad en stijl was het. Moet je je voorstellen dat het ook nog hard regende. Bart viel nog een meter of 5 naar beneden. De gids: Look! Bart found a shortcut! Na nog 4 uur lopen kwamen we aan in een dorpje. DorpJE. Paar huisjes waartussen kippen, varkens en honden liepen. In de keuken gegeten, waar zwarte pannen op een vuurtje stonden, het vlees aan een waslijn hing te drogen en 13 cavia´s rondrende. Savonds hielden 3 grote muizen een wedstrijdje sprinten in onze kamer. Wat een avontuur, wat een smerigheid, en hoe midden zitten wij in de peruaanse cultuur!

De 3e dag was paardrij-tijd. Mooi geregeld! Toen Bart en ik op ons paard zaten begonnen ze al te sprinten, NET voordat ons werd verteld hoe je zo´n ping moet stoppen. Daar gingen we door het cloudforrest, stukken zo stijl dat ik er in mijn eentje niet omhoog zou komen, door modder, rivieren en prikkels, want de man met de machette liep achter Bart en mij aan. Logisch!Bij de volgende site aangekomen liepen zelfs lokcale boeren mee, die hadden het ook nog niet gezien. Allemaal skaletjes in 1000 huisjes, overwoekerd door jungle. Onze paarden gingen wedstrijdje doen waar het pad 50 cm breed was en de afgrond 15 meter. Toen ik dacht dat we er waren, uitgeput, nat en hongerig, moesten we nog 3 uur lopen. Eenmaal in het vorige dorpje was er een warme douche beloofd, die lauw was. Ik kreeg bovendien stroom toen ik hem dichtdraaide. Reactie van de eigenaar toen ik verhaal ging halen: ahhh no problemo amigo!

De laatste dag. 5.30 op, zonder stroom en licht, om naar Kuelap te gaan, de Machu Picchu van het noorden. En dat was het. Wat een joekel! Enorm ford. Machu Pichhu trekt dagelijk 4000 bezoekers, wij waren er alleen op Kuelap! Wat een ervaring. De zon kwam langzaam op... Het was bijzonder, groots, mysterieus, oud, indrukwekkend, zonnig, en tijd voor een ontbijt. 4 droge broodjes en op weg naar de nr 3 hoogste waterval van de wereld. 771m. Na een wandeltocht van 2x2.5 uur waren we helemaal gesloopt. Om 16.30 hadden we alleen maar een ontbijtje op en heb ik met 6 bananen een persoonlijk record bananen eten gezet.

Overeen uur hebben we de bus naar Trijillo, een busrit van 14 uur, kan ook 18 zijn.

Sorry voor het lange verhaal, ik doe volgende keer eerder rapporteren! Ik ga proberen foto´s online te zetten. Owja de President van Peru vertelde op radio vrolijk dat de griep enorm veel doden gaat bezorgen in Peru en dat je een ziekehuis meestal niet levend verlaat. Lekker vrolijk praatje. We wachten af.

Ik heb fotos geupload, maar niet de goeie, deze zijn ietwat saai, maar jullie doen het hier maar mee. Ook 15 minuten film gemaakt. Nu de bus pakken!