Update: Telefoonprobleem opgelost! Ik kan smsjes ontvangen op mijn oude nummer: 06 517 639 41, kost jullie denk niets extra...

Een vraag brand op ieders lippen die deze site 10x per dag ververst. Is het gelukt om 's werelds hoogste actieve vulkaan te trotseren?? Hier het verslag!

Zaterdag zijn we naar een ander hostel gegaan, ver buiten de stad, zonder elektriciteit en stromend water, met een wonderbaarlijk uitzicht op Cotopaxi. Tenminste, als het niet keihard regent en mistig is. De twee dagen in het hostel volledig gebruikt ter voorbereiding op onze klim (en savonds keihard pilzen bij kaarslicht, en flauwe spelletjes doen met Ieren, Amerikanen en Britten). Flink aan het mountainbiken geslagen wat erg tegenvalt op 3500m. Dan branden je longen er uit. Maar wel leuk zo in de Andes tussen de lama's en stieren, met een hengeltje op de rug om af en toe te vissen.

Voorbereiding

Maandag werden we door onze gids opgehaald in de stromende regen en naar de voet van de Cotopaxi gebracht, waar het sneeuwde. Door de sneeuw van 4500m naar 4800m (refuge)geklommen en daardoor werkelijk helemaal naar de klote gegaan. Die hoogte is niet niks. In de refuge was iedere gids voor zijn klanten aan het koken, dus wij ook wat gegeten, en toen naar bed. Ik geen oog dicht gedaan door hoogteziekte. Jullie vrijwel smetteloze zieltjes herinneren jullie vast jullie ergste kater wel. Dat in het kwadraad is hoogteziekte.

De dag zelf

Om 12 uur, toen iedereen wakker werd om te klimmen besloot ik niet mee te gaan, omdat ik doodziek was. Een bakkie coca-thee, aspirine, het wonderbaarlijke uitzicht over Quito en de sterrenhemel hebben mij overgehaald om toch te gaan klimmen. Ik voelde me al wat beter en trok mijn climbinggear aan, dwz 3 broeken, shirt, 2 truien, jas klimschoenen met spikes, scheenwarmers, bivakmuts, icepicks en hoofdlamp

Wat een wonderbaarlijke tocht! Je ziet haast het verkeer op de melkweg, vallende sterren als een waterval, uitzicht over Quito en alleen het beperkte licht van jouw hoofdlampje dat de sneeuw laat lijken op kleine diamantjes. Aan een touw met de gids en Bart, 5 uur lang omhoog, gemiddeld onder een hoek van 45 graden. Geen zuurstof in de lucht, elke stap die je zet zak je een halve terug. En dat in het pikkedonker. Ik heb twee keer met mijn icepick aan een rots gehangen dat ik echt niet meer kon. Bijna aan de top aangekomen besloten de gidsen niet meer verder te gaan, omdat de sneeuw te slecht was in verband met recente sneeuwval. Erg jammer, omdat we niet in de kater konden kijken daardoor. We zijn op 5600 van de 5900m gekomen. Ongelooflijk!

De afdaling

Tijdens de afdaling begon het licht te worden. De uitzichten daar krijg je kippevel van op plaatsen waar geen haar groeit. Speachless... Barts hoogteziekte begon in te slaan, wat zorgde voor een geel, zuur spoor van de top naar de refuge. Maarja de vergezichten waren ongelooflijk mooi. Ik heb een filmpje toegevoegd en foto's. Ik hoop dat het werkt. Het was ongelooflijk mooi. Dezelfde dag zonder 1 minuut slaap in 2.5 uur naar Quito, waar het 30 graden warmer was. Divers ecuador zeggen ze dan... en we hebben het regenwoud en de kust niet eens gehad..

Het filmpje: De moeite waard, 7 minuten hardcore adventure met een vleugje humor

http://www.youtube.com/v/-BcXqhOqmCU&hl=nl&fs=1