Sinds het laatste bericht weer zo´n 700 km afgelegd. Tijd voor een update!

Beginnend met een peruaanse klassieker:
Bareto - ya se ha muerto abuelo
Klik Hier

Hoe het afliep met ons laatste avontuur...
De klim van de 5750 meter hoge Pisco kon ons evenwel van ons leven beroven, of on seen enorme egoboost geven. De avond van te voren klimmateriaal gehuurd (25kg, zwaarder dan mijn normale backpack) die we sochtends in de taxi gooiden op weg naar de voet van de indrukwekkend hoge besneeuwde Pisco. In eerste instantie werd ons de entrée van het national Park geweigerd, omdat klimmen zonder een gids te gevaarlijk was. Onze Hongaarse vriend kwam met een verzonnen verhaal zodat we het park binnen mochten.

Tegen 4 uur bereikten we zonder problemen de refuge op 4800m. De vorige keer werden we allebei hoogteziek op deze hoogte, maar nu heerlijk geslapen op de vloer. Vanaf nu kan ik vrij kort zijn.

Om 23.30 de wekker en we vertrokken met coca in de wang in zware sneeuwval en mist, zonder gids of het idée van de geode richting, met overall om ons heen het geluid van lawines. Van 04.00 tot 06.00 zo hard lopen verdwalen, dat we, toen het licht werd, bij een verkeerde berg stonden. ´Iets´ heeft er waarscijnlijk voor gezorgd dat we de berg niet hebben gevonden, zodat we niet onder een lawine bedolven waren. De kans van verdwalen is namelijk net zo groot als backpacken met een dag zonder bier.

Lima in de hoogste treinrit van de wereld.
Just Jack - Stara in their eyes
http://www.youtube.com/watch?v=pwdx3xh1peY

In Huaraz afscheid genomen van lieve mensen en op weg naar het 8 miljoen inwoners tellende Lima. Wat een ontieglijk grote stad met tanks en machinegeweren als bewaking. Even een paar dagen als westers geleefd: Winkelen, eten bij MacDonalds en veel naar de bioscoop. Iemand probeerde tot 2 keer toe iets uit mijn tas te stelen, maar ik had de karige rat door!
In Lima vertrekt 1 keer per maand de historisch hoogste treinrit van de wereld. In 12 uur van zeeniveau tot 5072m. Die treinrit was hartstikke mooi, en maar 1 keer ontspoort, wat niet slecht is.

Hele mooi vergezichten, een zustertje mee voor de hoogteziekte en gezellig bier drinken op de laatste wagon met de haartjes in de wind. IN huancayo aangekomen bleek daar behalve onszelf als circusartiesten voor de locale bevolking niets te bekennen. We moesten weer met de bus terug naar Lima en toen meteen de bus naar het dorpje Pisco. Onderweg besloten toch maar naar Ica te gaan, of toch maar naar Huancachina. Zo gaat het met onze reisplannen.

Pinguins en zeeleeuwen
Vanuit Huancachina een tourtje geboekt naar Islas de Ballistas. Normal regel je dat vanuit Pisco, maar daar was een aardbeving geweest. Op de Islas diertjes gespot: Duizenden vogels (voor guano-productie), pinguins en zeeleeuwen die een meter voor de boot voor je uitspringen en met zijn honderden liggen te zonnen en te schreeuwen. Super mooi. Stomme lul als ik ben, geen accu meegenomen voor mijn camera, dus geen fotos gemaakt. Bart wel! Heel erg vet om op 1 dag in de woestijn te zitten, pinguins te zien en daarna weer aan het zwembad te liggen

Drunense Duinen is voor mietjes!
Want ja beste mensen, we zitten nu midden in de woestijn, in een oase (Huancachina) die ook achter op het 50-SOL biljet staat. Het is zo klein dat er maar een paar restaurants zijn en een paar hostels, met zwembad! Zwaar surealistisch om te zwemmen met het uitzicht op 10tallen meters hoge woestijnduinen. Eergister de zon onder zien gaan op de top van een duin. Prima landschapsdesigners hier in Peru! Ik ben benieuwd waar ze al dat zand vandaan hebben gehaald om dit aan te leguen... Wat een view!

Het feit van de locatie in de woestijn en gecombineerd met de consumptie van Tequilla, Pisco Sour en Cuba Libre zorgde voor een uitgedroogd lichaam sochtends. Budgetbackpackers als we zijn wisten we dit te behandelen met een vers sapje, muziekje en en duik in het zwembad.

Zandhappen op een sandboard
Heftig muziekje erbij - Rammstein - Sonne
http://www.youtube.com/watch?v=mfHlA3fmJG0

Gistermiddag met een sanbuggietje op stap geweest! Verkleinwoorden zijn NIET van toepassing (behalve het mafkeesje achter het stuur)! Je kunt je voorstellen dat als je 80 meter stijl omlaag rijdt en gas bijgeeft, je maag een keer omdraaid. En dan het sandboarden.... De eerste heuveltjes als een ware snowboarden staand afgedaald. Bij andere heuveltjes echter, had je arendsogen nodig om iemand beneden te zien staan. Zo stijl was het. Met het buik op het board in lichtsnelheid naar beneden, bidden dat je niet omslaat, dat was echt een enorme kick.

Daarbij de zon, het landschap, ongelooflijklijk. Maarja onze buggy moest natuurlijk weer zonder benzine komen te zitten... Het werd donker, koud, en maar wachten. Weel weer een ervaring natuurlijk, maar het koelt flink af savonds in de woestijn. Daarom maar een dagje bijgeboekt hier in de oase

What else!
Morgen staat om 12.30 in Nazca een 4 persoons vliegtuigje klaar. Een Chessna! Om ons over de Nazcalijnen heen te vliegen. Dit wil ik al lang, en morgen is het zover. Vanuit Nazca de bus naar Arequipa, daar spreken we elkaar weer verder!