Jullie willen vast weten hoe het was in de jungle. Hoe het voelde om in een laagje water anacondas te zoeken, krokodillen te spotten, hoe het voelde om met wilde (!!) rivierdolfijnen te zwemmen en te spelen (!!), hoe het voelde om een Giant Pirana van 10kg op het droge te slepen of dodelijke spinnen en slangen op de foto te zetten of in het regenwoud een echte regenbui op het tentje te horen kletteren... Maar daar ga ik het dit keer niet over hebben

Komende dinsdag ben ik thuis, uitgeput... Uitgeput? Ja uitgeput en vol nieuwe energie. Jullie gingen 4.5 maand lang gezellig naar school en naar het werk en werden automatisch in jullie primaire behoeften als eten en slapen voorzien. Ik heb daar 4,5 maand achteraan lopen jagen in een cultuur onvergelijkbaar met de onze, waarbinnen een taal wordt gesproken die ik niet sprak.

Wa-un ellende!
In een aantal maanden 3 landen doorgekuierd, met het openvaar vervoer. Ruim 8000 km (250+ uur) opgevouwen gezeten in een bus, soms 15 uur achter elkaar, waarbij ik door mijn lengte na een uur al zere knien, rug en nek had, nog 14 uur uit moest zitten in de strontlucht, de ene keer de zweetdruppels weer van het dak naar beneden vielen en de andere keer met -20, ijsbloemen op het raam en een ijzige wind door de bus. Elke nachtbus stond voor mij gelijk aan een nachtje overslaan, waarna de stad van aankomst geen genade kende en er niks anders opzat dan met de backpack op de rug een hostel te vinden en in de tussentijd te zorgen niet beroofd te worden. En nagewezen worden natuurlijk! Jeej...

Of toch niet...??
Toen we op de Boliviaanse hoogvlakte met -20 graden 2.5 uur stil kwamen te staan met een kapotte bus, mijn knieen blauw waren van de pijn en de kou, de chauffeur vuur onder de bus aan het stoken was en een dichte rook de bus binnen kwam, kroop ik onder een naar geiten stinkende deken die ik van een Boliviaans boerinnetje had gekregen. Ik zag door de gordijnen heen een witte was van sterren en realiseerde me hoe gelukkig ik eigenlijk wordt van deze ellende. Het is meer dat het een onbeschrijflijk voorrecht is dit land en de mensen mee te mogen maken zoals het ECHT is. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn!

Zomaar wat herinneringen...
Wat een voorrecht trouwens om te hiken in de diepste Conyon van de wereld, de hoogste actieve vulkaan van de wereld te beklimmen, op 5600m de zon op te zien komen, Piranas te vangen in Ecuador en Bolivia, krokodillen en anacondas te spotten diep in de Amazone, te mogen leren surfen op de Pacific, de gevaarlijkste ´deathroad´van de wereld af te mountainbiken, rond te dwalen in met jungle overgroeide dorpjes waar werkelijk niemand is, in een vliegtuigje over de Nazcalijnen te vliegen, te sandboarden en te sandbuggyen om vervolgens midden in de woestijn met tientallen andere reizigers ademloos de zonder onder te zien gaan en om diezelfde zon op te zien komen terwijl ik in een van de machtig grote tempelcomplexen van Machu Picchu, Kuelap en Choquequirao sta. Enig idee hoe dankbaar je dan moet zijn...

Daarom heeft het behalve een fysieke inslag (ande reten waar de maag het niet mee eens is, slaappatroon, hitte, koude) ook een emotionele inslag. Dankbaarheid gaat namelijk gepaard met schuldgevoel als je kijkt naar de mensen die uit prullenbakken zitten te eten, kreupele mensen die aan je kleren trekken voor wat geld, kinderen die met viezer kapotte kleren aan het werk worden gezet, de mijnwerkers in Potosi, of als je eerst een uur door een sloppenwijk moet rijden met muren van klei en golfplaten daken voordat je in het ´mooie´, rijke, centrum van de stad komt. Ben ik nou zo rijk, of zijn zij nou zo arm

Qua ervaringen, herinneringen, zelfkennis, kennis van de wereld, zelfvertrouwen, vertrouwen in anderen en vriendenkring met fantastische mensen vanuit heel de wereld ben ik de afgelopen maanden in ieder geval stinkrijk geworden.

Mensen, ik schreef dit blog omdat ik zelf de behoefte heb om mijn verhaaltje kwijt te kunnen. Egoistisch dus. Maar ik realiseerde me halverwege dat het helemaal een nobel streven zou zijn als ik met mijn verhaaltjes mensen zou aansporen om zelf een backpack om te binden en zijn/haar eigen mooie herinneringen te gaan verzamelen. Dat zou echt mooi zijn!

Een van de dingen die ik geleerd heb is dat wanneer je iets wilt, niemand het voor je gaat doen. Je hebt zelf alles in de hand. Als je klaagd ben je je gewoon onbewust van het feit dat je zelf de touwtjes in handen hebt. Onwetendheid. En wat een ander denkt is irrelevant, want je speelt zelf de hoofdrol. Daarom als afsluiter misschien een wat karige cheesy klassieker. Make your own kind of music!

Mama Cass Elliot - Make Your Own Kind Of Music
http://www.youtube.com/watch?v=-bAFYirYJP4

Hardstikke bedankt voor jullie interesse. Bart, jij ook bedankt jonge, we hebben het maar mooi meegemaakt, haha

Ik zie jullie weer in het vlakke Nederland, dat land met die kleine bierflesjes die zo ontzettend veel kosten...

Over and out, Peace